Βρισκόμαστε στον τέταρτο μήνα του πολέμου στην Ουκρανία και ο πόλεμος όσο κοντά είναι στο να τελειώσει, άλλο τόσο είναι και μακριά. Κοντά στο να τελειώσει είναι διότι οι Ρώσοι φαίνεται να εκπληρώνουν (κάποιους από) τους αντικειμενικούς τους στόχους, που σε συνδυασμό με τις βαρύτατες απώλειες που είχαν τους κάνουν να σκέφτονται πλέον το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Σε αυτό φυσικά θα κάτσουν θεωρούμενοι τον εαυτό τους ως νικητή και θα απαιτήσουν και οι άλλοι να τους συμπεριφέρονται ως τέτοιον, δηλαδή να θέσουν οι Ρώσοι τους όρους για την επόμενη μέρα. Είναι όμως και μακριά από το να τελειώσει, διότι ο χρόνος εισόδου στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων δεν καθορίζεται από τους στρατιωτικά εμπλεκόμενους (Ουκρανία, Ρωσία) αλλά από όλους τους εμπλεκόμενους (Ευρώπη, Αμερική). Και αυτοί, ιδίως η Αμερική, δεν γνωρίζουμε αν και πότε θέλουν να σταματήσει ο πόλεμος.
Υψηλή στρατηγική από Η.Π.Α.
Αν κάποιοι είχαν οποιαδήποτε επιφύλαξη ότι οι Η.Π.Α χάνουν τον ρόλο τους ως παγκόσμια δύναμη λόγο των τεκτενόμενων των τελευταίων χρόνων (με τελευταίο την αποχώρησή τους από το Αφγανιστάν) ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσουν. Χωρίς (;) να έχουν εμπλακεί στρατιωτικά στον πόλεμο, έχουν καταφέρει να αποδυναμώσουν χαρακτηριστικά την Ρωσία μέσω ενός πολέμου με ένα μικρότερο από αυτήν κράτος. Κόβουν επίσης την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης που επί χρόνια έχτιζε η Ρωσία. Δεν ξέρουμε πόσο θέλουν να κοντύνουν την Ρωσία πριν ‘αφήσουν’ να τελειώσει ο πόλεμος (μέσω της επιρροής τους στην Ουκρανική κυβέρνηση). Την ίδια στιγμή, η Γερμανία δέχεται καίριο πλήγμα στην οικονομία της, το μέσο δηλαδή που την έκανε ηγεμονική δύναμη, τουλάχιστον στην Ευρώπη, πολλές δεκαετίες τώρα. Και αυτό, όλως τυχαίως, γίνεται τώρα που άλλαξε η κυβέρνηση στην Γερμανία με την αποχώρηση της Μέρκελ, την μορφής δηλαδή που κυριαρχούσε στην σκηνή της Ευρώπης για πάνω από μια δεκαετία. Όλα αυτά, ενώ έχει κοντύνει και η Ε.Ε. με την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου, και την ενσωμάτωσή του στην αμερικάνικη γεωπολιτική. Στην περιοχή της Ευρασίας, λοιπόν, οι Αμερικάνοι έχουν κοντύνει όλους τους wannabe-υπερδύναμη και τα επόμενα χρόνια θα έχουν να κάνουν με ισχυρά κράτη που όμως δεν έχουν τη δύναμη να παίξουν τον ρόλο περιφερειακού πόλου. Αυτό θα τους επιτρέψει να ελέγξουν πλήρως την περιοχή, πριν εστιάσουν την προσοχή τους στον άλλο μεγάλο πόλο της εποχής μας, την Κίνα.
Η Ρωσία με δεμένα τα χέρια
Η Ρωσία αναμφισβήτητα έχει μπλέξει με αυτόν τον πόλεμο. Στρατιωτικά, δεν μπορεί να παρουσιάσει υπεροχή έναντι μιας μικρότερης χώρας. Οι απώλειές της είναι υπερβολικά πολλές για να δικαιολογηθούν από τους επιτύχοντες αντικειμενικούς στόχους, ενώ παράλληλα δείχνει απροθυμία να εμπλέξει σοβαρά στον πόλεμο το ναυτικό της και την αεροπορία της. Οικονομικά, δείχνει να ξεπερνάει το αρχικό σοκ των κυρώσεων και να σταθεροποιεί την οικονομία της. Παρόλα αυτά, τουλάχιστον μακροπρόθεσμα (αν όχι μεσοπρόθεσμα) η οικονομική της αποκοπή από την ευρωπαϊκή οικονομία θα της στοιχίσει. Πολιτικά, όσο ο πόλεμος συνεχίζεται ο Πούτιν θα χάνει τη δύναμή του ολο και πιο πολύ, εώς ότου αυτό καταλήξει στην αποπομπή του από τη θέση της κεφαλής της Ρωσίας. Διπλωματικά, ενώ για την ώρα έχει εξασφαλίσει την ανοχή των περισσοτέρων κρατών της υφηλίου (εκτός φυσικά των κρατών του δυτικού τόξου), θα αρχίσει να πιέζεται από τα άλλα κράτη όσο ο πόλεμος δεν λήγει, ή αν τυχόν αυτός επιδεινωθεί.
Ε.Ε. σε αναζήτηση ηγέτη
Τα κράτη της Ε.Ε, παρότι αυτή τη στιγμή δρουν ενωμένα απέναντι στον κοινό εχθρό, σύντομα θα επιδωθούν σε μια εσωστρέφια, η οποία θα τροφοδοτηθεί από τους δύο υποψήφιους μελλοντικους ηγέτες, την Γερμανία (τον τωρινό ηγέτη, που όμως βλέπει την οικονομία της που με τόσο κόπο δημιουργήσε και προστάτευσε να δέχεται συντριπτικό πλήγμα) και την Γαλλία (που, με την βοήθεια των Η.Π.Α., διεκδικεί τα πρωτεία από την Γερμανία). Εν τω μεταξύ, οι ευρωπαίοι πολίτες θα αρχίσουν να βλέπουν ότι πράγματα που ήταν δεδομένα στην ευρωπαϊκή ήπειρο (φθηνή ενέργεια, φθηνά προϊόντα, αφθονία φαγητού, κα) πλέον δεν είναι. Τα κράτοι θα αλλάξουν σιγά σιγά προταιρεότητες και κατά συνέποια θα αλλάξει και η ίδια η Ε.Ε.
Όλα αυτά δείχνουν ότι, με εξαίρεση τις ΗΠΑ που σταθερά αυξάνουν τον ρόλο τους ως παγκόσμιος ηγέτης, θα υπάρχει μια μεγάλη περίοδος ρευστότητας σε όλη την περιοχή της Ευρασίας. Η ρευστότητα φυσικά δημιουργεί ευκαιρίες αλλά και εγκυμονεί κινδύνους, ιδιαίτερα για τα κράτη που δεν είναι εκεί, έτοιμα να διεκδικήσουν και να συγκρουστούν αν χρειαστεί (όχι απαραίτητα στρατιωτικά).
